بخشی مهم از خطبه 114 نهج البلاغه امیرالمؤمنین ارواحنافداه:

ستایش خداوندی را سزاست
که حمد و ستایش را به نعمت ها،
و نعمت‌ها را به شکرگزاری پیوند داد!
خدای را بر نعمت هایش آنگونه ستایش می‌کنیم که بر بلاهایش.
و برای به راه آوردن نفس سرکش که در برابر اوامر الهی سستی می‌کند و در ارتکاب زشتی‌ها که نهی فرمود شتاب دارد،
از خدا یاری می‌خواهیم،
و از گناهانی که علم خدا به آنها احاطه دارد و کتابش آنها را بر شمرده و ثبت کرده، طلب آمرزش می‌کنیم:
علم خداوندی که کمترین نارسایی نداشته،
و کتابی که چیزی را وانگذاشته است.
به خدا ایمان داریم،
ایمان کسی که غیب‌ها را به چشم خود دیده،
و بر آنچه وعده داده اند آگاه است،
ایمانی که اخلاص آن شرک را زدوده،
و یقین آن شک را نابود کرده است.
و گواهی می‌دهیم که خدایی نیست جز خدای یکتا،
نه شریکی دارد
و نه همتایی،
و گواهی می‌دهیم که حضرت محمد صلّی اللّه علیه و آله و سلّم بنده و فرستاده اوست
«که درود خدا بر او و خاندانش باد»
این دو گواهی (شهادتین) گفتار را بالا می‌برند،
و کردار و عمل را به پیشگاه خدا می‌رسانند،
ترازویی که این دو گواهی را در آن نهند سبک نباشد،
و اگر بردارند با چیزی دیگری سنگین نخواهد شد.