سوره المجادله آیه 22

لَا تَجِدُ قَوْمًا يُؤْمِنُونَ بِاللَّهِ وَالْيَوْمِ الْآخِرِ يُوَادُّونَ مَنْ حَادَّ اللَّهَ وَرَسُولَهُ وَلَوْ كَانُوا آبَاءَهُمْ أَوْ أَبْنَاءَهُمْ أَوْ إِخْوَانَهُمْ أَوْ عَشِيرَتَهُمْ أُولَئِكَ كَتَبَ فِي قُلُوبِهِمُ الْإِيمَانَ وَأَيَّدَهُمْ بِرُوحٍ مِنْهُ وَيُدْخِلُهُمْ جَنَّاتٍ تَجْرِي مِنْ تَحْتِهَا الْأَنْهَارُ خَالِدِينَ فِيهَا رَضِيَ اللَّهُ عَنْهُمْ وَرَضُوا عَنْهُ أُولَئِكَ حِزْبُ اللَّهِ أَلَا إِنَّ حِزْبَ اللَّهِ هُمُ الْمُفْلِحُونَ

نمى‌يابى مردمى را كه به خدا و روز قيامت ايمان آورده باشند،
ولى با كسانى كه با خدا
و پيامبرش مخالفت مى‌ورزند دوستى كنند،
هر چند آن مخالفان،
پدران يا فرزندان يا برادران و يا قبيله آنها باشند.
خدا بر دلشان رقم ايمان زده
و به روحى از خود ياريشان كرده است
و آنها را به بهشت هايى كه در آن نهرها جارى است درآورد.
در آنجا جاودانه باشند.
خدا از آنها خشنود است
و آنان نيز از خدا خشنودند.
اينان حزب خدايند،
آگاه باش كه حزب خدا رستگارانند.

بخشی مهم از خطبه 114 نهج البلاغه امیرالمؤمنین ارواحنافداه:

ستایش خداوندی را سزاست
که حمد و ستایش را به نعمت ها،
و نعمت‌ها را به شکرگزاری پیوند داد!
خدای را بر نعمت هایش آنگونه ستایش می‌کنیم که بر بلاهایش.
و برای به راه آوردن نفس سرکش که در برابر اوامر الهی سستی می‌کند و در ارتکاب زشتی‌ها که نهی فرمود شتاب دارد،
از خدا یاری می‌خواهیم،
و از گناهانی که علم خدا به آنها احاطه دارد و کتابش آنها را بر شمرده و ثبت کرده، طلب آمرزش می‌کنیم:
علم خداوندی که کمترین نارسایی نداشته،
و کتابی که چیزی را وانگذاشته است.
به خدا ایمان داریم،
ایمان کسی که غیب‌ها را به چشم خود دیده،
و بر آنچه وعده داده اند آگاه است،
ایمانی که اخلاص آن شرک را زدوده،
و یقین آن شک را نابود کرده است.
و گواهی می‌دهیم که خدایی نیست جز خدای یکتا،
نه شریکی دارد
و نه همتایی،
و گواهی می‌دهیم که حضرت محمد صلّی اللّه علیه و آله و سلّم بنده و فرستاده اوست
«که درود خدا بر او و خاندانش باد»
این دو گواهی (شهادتین) گفتار را بالا می‌برند،
و کردار و عمل را به پیشگاه خدا می‌رسانند،
ترازویی که این دو گواهی را در آن نهند سبک نباشد،
و اگر بردارند با چیزی دیگری سنگین نخواهد شد.

حضرت رسول صلي الله عليه و آله همواره مي‌فرمود:

انا لا اشبع من الصلاة

من هرگز از نماز سير نمی شوم

و هم چنين فرموده است

ان الله جعل قرة عيني في الصلاة و حببها الي

؛همانا خدا، نور چشم مرا در نماز قرار داده و آن را محبوب من كرده است.

امیر المؤمنین ارواحنافداه میفرمایند :

إلهي!
ما عبدتُك خوفاً من نارك
و لا طمعاً في جنتك،
بل وجدتك أهلاً للعباده فعبدتك

خداي من!
تو را نه به سبب ترس از آتشت
و نه به خاطر طمع در بهشتت عبادت مي‌كنم،
بلكه تو را شايسته عبادت يافتم، پس تو را عبادت كردم.

امام صادق عليه السلام عبادت را به سه دسته تقسيم كرده فرمودند:

إنّ العبادة ثلاثة: قوم عبدوا اللَّه خوفاً فتلك عبادة العبيد؛ وقوم عبدوا اللَّه لطلب الثواب، فتلك عبادةالأُجَراء؛ وقوم عبدوا اللَّه حُبّاًله، فتلك عبادةالأحرار

عبادت سه نوع است:

گروهی خدا را عبادت كردند از روی ترس، پس آن عبادت بردگان است.

و دسته ای خدا را عبادت كردند به طمع به دست آوردن ثواب، پس آن عبادت اجير شده‌ها است.

و عدّه ای خدا را عبادت كردند به سبب محبتی كه به خدا داشتند. پس آن عبادت آزادگان است